miércoles, 28 de noviembre de 2012

" Ningún niño sin Reyes "


Cáritas Interparroquial de San Sadurniño, pone en marcha, dentro de la Campaña de Navidad, la recogida de Juguetes  con el lema " Ningún niño sin Reyes ".

Cáritas recogerá juguetes, libros ... nuevos o en muy buen estado, para regalar en la festividad de Reyes, a los niños de las familias que están siendo atendidas por la organización.
Se recogerán los domingos en los Templos Parroquiales de la Unidad Interparroquial de San Sadurniño ( Santa María de Bardaos, San Julián de Lamas, Santa Mariña do monte, San Salvador de Pedroso y Santa María la Mayor del Rosario ) y los días 22, 23 , 29 y 30 de Diciembre en el Mecardillo Solidario a favor de Cáritas.

Para más información: 981490080 / 665240731
email: ofacistol@gmail.com / osantosv@hotmail.com

miércoles, 21 de noviembre de 2012

La Tienda del Encuentro - Espacio de Oración



El Grupo de Jóvenes de la Unidad Interparroquial de San Sadurniño retoma el espacio de Oración: La Tienda del Encuentro. Un espacio de Oración realizado por jóvenes para jóvenes, que por motivo del Año de la fe, el Sínodo de la Nueva Evangelización, la festividad de Cristo Rey y casi ya el comienzo del Adviento lo abrimos para todos aquellos fieles que quieran acompañarnos. La oración es un pilar básico en nuestra vida como cristianos. Es el encuentro personal con Dios pero en Comunidad. 

Lugar: Iglesia Parroquial Santa María del Rosario de San Sadurniño
Hora: 21:00h.
Organiza: Grupo de jóvenes de San Sadurniño - Unidad Interparroquial de San Sadurniño.

jueves, 15 de noviembre de 2012

Este Domingo: Día de la Iglesia diocesana




18 de noviembre
Día de la Iglesia diocesana

La Iglesia realiza una inmensa labor espiritual y social en beneficio de todos. Anuncia la Palabra de Dios, ayuda a las personas que más lo necesitan. Pero todavía queda tanto por hacer... ayuda a tu parroquia, ganamos todos.

sábado, 10 de noviembre de 2012

32º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO B





Primeira Lectura     1 Re 17, 10-16
LECTURA DO LIBRO PRIMEIRO DOS REIS
A viúva fixo un pequeno pan coa pouca fariña que tiña e deullo a Elías

            Naqueles días, foi o profeta Elías á Sarepta e, ao entrar pola porta da cidade, viu alí unha muller viúva, que estaba xuntando guizos. Elías chamou por ela e díxolle:
            ‑ "Fai o favor e vaime por unha pouca auga na xerra para beber".
            Mentres ía ela collerlla, Elías chamouna e díxolle:
            ‑ "Tráeme tamén, se podes, na túa man un anaco de pan".
            Ela díxolle:
            ‑ "Pola vida do Señor, teu Deus, que non teño pan ningún. Quédame só na artesa unha presa de fariña e unha pinga de aceite na aceiteira. Ves que estou apañando guizos. Irei preparalo para min e para o meu fillo. Comerémolo e despois teremos que morrer".
            Díxolle Elías o texbita:
            ‑ "Non teñas medo. Anda e fai como dixeches. Pero primeiro prepara un panciño con iso e tráemo a min. Despois xa prepararás para ti e para teu fillo. Pois isto di o Señor, Deus de Israel:
            A talla de fariña non se acabará e a aceiteira do aceite non minguará,
            ata o día en que o Señor mande a chuvia á terra".
            Foi ela facer o que Elías lle dixera. E comeu el, ela e seu fillo, moito tempo, sen que se acabase a fariña da talla nin minguará o aceite na aceiteira, como dixera o Señor por medio de Elías.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL     Sal 145, 7. 8-9a. 9bc-10
R/.  (1):  Loa, alma miña, o Señor.
Ou:  Aleluia.

O Señor garda por sempre a súa fidelidade:
failles xustiza aos oprimidos
e dálles pan aos famentos.
O Señor libra os cativos.

O Señor abre os ollos dos cegos,
o Señor endereita os dobrados,
o Señor ama os xustos.
O Señor protexe os forasteiros.

O Señor sostén os orfos e as viúvas,
extravía os camiños dos malvados.
O Señor reina eternamente,
o teu Deus, Sión, por xeracións e xeracións.
Aleluia.


Segunda Lectura     Heb 9, 24-28
LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS
Cristo sacrificouse dunha vez para sempre para quitar os pecados de moitos

            Irmáns:
            Cristo non entrou nun santuario de feitío humano, copia do verdadeiro, senón que entrou no propio ceo, para poder presentarse agora diante do mesmo Deus a favor noso; e non para repetir moitas veces o seu propio sacrificio, como fai o Sumo Sacerdote, que entra cada ano no santuario levando sangue alleo, porque, se así for, debería ter sufrido moitas veces desde a creación do mundo; pero agora manifestouse dunha vez para sempre, no derradeiro período da historia, para acabar co pecado polo sacrificio de si mesmo.
            Como o destino de todo home é morrer só unha vez e, a continuación da morte, vén o xuízo, así tamén Cristo, despois que se ofrendou para quitar os pecados, aparecerase por segunda vez, agora sen relación co pecado, para salvar os que o están agardando con ansia.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus


ALELUIA     Mt 5, 3
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
Ditosos os pobres no espírito,
porque deles é o Reino dos Ceos.
Aleluia.


Evanxeo     Mc 12, 38-44 (longa)
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Esta pobre viúva deu máis ca todos

            Naquel tempo, Xesús ensinaba á xente dicíndolles:
            ‑ Coidado cos letrados! Gustan moito de se pasearen con vestidos fachendosos, e que lles fagan reverencias polas rúas; buscan os primeiros postos nas sinagogas e mais nos banquetes. E acábanlles cos bens ás viúvas, facéndose os piadosos. Pero serán xulgados como lles cómpre.
            Sentado fronte por fronte da sala do tesouro, ollaba para a xente que botaba cartos no peto. E moitos ricos botaban con fartura. E nisto viu unha viúva pobriña botar uns céntimos nada máis, unha miseria coma quen di. Entón chamou os seus discípulos, é díxolles:
            ‑ Asegúrovos que esa pobre viúva botou máis cós ricos todos. Pois eles botaron o que lles sobraba, pero ela na súa pobreza, botou todo canto tiña para vivir.

                                   Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo           

______________________________________________________________________

Ou:  41-44 (máis breve)

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

 
            Naquel tempo, sentado Xesús fronte por fronte da sala do tesouro, ollaba para a xente que botaba cartos no peto.
            E moitos ricos botaban con fartura. E nisto viu unha viúva pobriña botar uns céntimos nada máis, unha miseria coma quen di. Entón chamou os seus discípulos, é díxolles:
            ‑ Asegúrovos que esa pobre viúva botou máis cós ricos todos. Pois eles botaron o que lles sobraba, pero ela na súa pobreza, botou todo canto tiña para vivir.

                        Palabra do Señor                             
                        R/. Grazas a Deus

miércoles, 7 de noviembre de 2012

No aniversario do Concilio Vaticano II

Con ocasión do aniversario do Concilio, recuperamos o texto que desde alí se enviou a toda a humanidade, como é longo irá por partes. Aproveitemos para pararnos, mirar hacia atrás, tomar folgos e dar pasos de novo para adiante. Esperan moito de nós.



7 de decembro de 1965



Venerables irmáns:

A hora da partida e da dispersión soou. Agora debedes abandonar a asemblea conciliar para ir ao encontro da humanidade a difundir a boa nova do Evanxeo de Cristo e da renovación da súa Igrexa, pola que nós traballamos xuntos desde hai catro anos.

Momento único este, dunha significación e dunha riqueza incomparables. Nesta asemblea universal, neste momento privilexiado no tempo e no espazo, converxen á vez o pasado, o presente e o porvir. O pasado, porque está aquí reunida a Igrexa de Cristo, coa súa tradición, a súa historia, os seus concilios, os seus doutores, os seus santos. O presente, porque abandonamos Roma para ir ao mundo de hoxe, coas súas miserias, as súas dores, os seus pecados, pero tamén cos prodixios conseguidos, os seus valores, as súas virtudes. O porvir está alí, en fin, no chamamento imperioso dos pobos para unha maior xustiza, na súa vontade de paz, nas súa sede, consciente ou inconsciente, dunha vida máis elevada; isto é precisamente o que a Igrexa de Cristo pode e debe dar aos pobos.

Parécenos escoitar por todo o mundo un inmenso e confuso clamor, a pregunta de todos os que miran ao Concilio e pregúntannos con ansiedade: "Non tedes unha palabra que dicirnos... a nós os gobernantes, a nós os intelectuais, os traballadores, os artistas; a nós as mulleres, a nós os mozos, a nós os enfermos e os pobres?"

Estas voces implorantes non quedarán sen resposta. para todas as categorías humanas traballou o Concilio durante estes catro anos. Para todas elas elaborou esta constitución da Igrexa no mundo de hoxe que Nós promulgamos onte no medio dos entusiastas aplausos da asemblea.

Da nosa longa meditación sobre Cristo e a súa Igrexa debe brotar neste instante unha primeira palabra anunciadora de paz e de salvación para as multitudes que esperan. O Concilio, antes de terminarse, debe levar a cabo unha función profética e traducir en breves mensaxes e nun idioma máis facilmente accesible a todos a "boa nova" que elaborou para o mundo e que algúns dos seus máis autorizados intérpretes van dirixir de agora en diante, no voso nome, á humanidade enteira.