Primeiros Pasos

Desde as dez da mañá de hoxe dous operarios e unha grua están a recompoñer o lousado do Convento do Rosario de San Sadurniño para evitar danos maiores que poda provocar a auga nestes días. Ainda que o tellado presenta un forte mal estado, esta medida servirá para paliar danos e seguir protexendo a obra de reparación da casa parroquial que se realizou a mediados da década dos noventa.

Desde as seis da tarde de hoxe San Sadurniño voltou a ter luz ainda que no Convento permanecerán preventivamente os automáticos baixados para evitar a posibilidade de cortocircuitos por mor da auga.

Ademáis dos Arquitectos da diocese, que estiveran anteriormente no edificio, hoxe a Arquitecta do Concello fotografiou e recorreu tódalas dependencias para realizar un informe dos danos.

Rematadas estas primeiras obras o aparato do reloxo das horas voltará a instalarse na súa ubicación para que siga marcando o tempo da vila. Non sufríu ningún desperfecto, simplemente foi retirado a bo cuidado porque estaba ubicado nun lugar seriamente ameazado polo choiva.

Un furacán. No cadro da Medusa existe un horizonte á esperanza

O estado no que se atopa o Convento do Rosario despois da tremenda noite do pasado Venres, obrígame a informarvos a todos de que a miña residencia trasladouse momentáneamente á Casa do Bispado en Ferrol. Na mañá do Domingo o arquitecto da diocese inspecionou a situación en San Sadurniño para informar na comisión de obras diocesana. Ó longo desta semana algúns técnicos estudiarán cómo intervir para paliar na medida do posible o deterioro que poidan ocasionar as condicións nas que quedou o tellado polos danos do temporal(o luns ás 8.30 da mañá comezarán a evaluar). Esta situación resulta doorosa e difícil para todos pero agardamos que todo se poda ir resolvendo. Para contactar conmigo para calquera xestión parroquial seguirei no meu teléfono propio e procurarei, na medida do que me sexa posible, estar localizable polas mañáns na sacristía da propia Igrexa de San Sadurniño. Pedindo todo o voso apoio moral e colaboración nestes difíciles momentos, saúdavos o voso párroco.

Xabier Martínez, con todo o meu cariño.

Seréis pescadores de hombres

IGLESIA y GAZA

Mi muy querido amigo Santiago Agrelo, franciscano y arzobispo de Tánger, nunca reenvía mensajes. Tampoco suele abordar en sus correos electrónicos otras cuestiones que no sean estrictamente pastorales. Sin embargo, ayer incumplió ambas costumbres y nos reenvió un conmovedor e-mail de un cooperante español que está en Gaza porque, nos dice monseñor, «creo que la matanza de Gaza hay que detenerla. Y solo lo puede hacer un rechazo social generalizado. Ni una palabra de justificación para quien mata. Solo un grito de amor para que nadie mate». El fin no justifica los medios. Hoy estamos asistiendo a crímenes contra la humanidad y a una violación sistemática de los derechos humanos, así de claro lo deja Alberto, su autor, en ese correo reenviado. El mundo debe actuar ahora e intensificar las llamadas al boicot, a la desinversión y las sanciones contra Israel. Los Gobiernos deben pasar de la condena de estos ataques a obligar a Israel a acabar con la ofensiva y con el bloqueo de Gaza. Es terriblemente triste. Esta masacre no traerá seguridad ni permitirá formar parte al Estado de Israel de Medio Oriente: las llamadas a la venganza ya se oyen por todas partes alrededor del mundo. Esta acción solo fomenta, aún más, el fanatismo y el odio. Parece mentira que el pueblo judío no aprendiese nada del holocausto nazi. Y lo mismo que ellos tenían derecho a formar su propio Estado, absolutamente lo mismo cabe decir del pueblo palestino. Hay que sembrar concordia, como ha dicho Benedicto XVI. Ojalá que la Conferencia Episcopal Española se sume pronto a estos esfuerzos y alce su voz contra esta barbarie.

Publicado en La Voz de Galicia por José Ramón Amor Pan

El cielo se abrió

Domingo Bautismo del Señor. Ciclo B

En muy poco tiempo (1 semana) la liturgia nos hace pasar de la cuna a la madurez.

Cristo estuvo preparándose para su misión durante 30 años, una misión que consistió en hacer cercano al hombre el Reino de Dios, una misión que consistió en dec irle al hombre con hechos y con palabras: "DIOS TE A M A Y ESTÁ ORGULLOSO DE TI PORQUE ERES SU HIJO".

A lo largo de esos años Jesús fue descubriendo su identidad... algo parecido a lo que le ocurre hoy a todos ser humano.. (¿qué voy a ser, qué voy a hacer, con qué me voy a identificar? )

Para descubrirlo, Jesús siente una llamada especial, es lo que hoy recordamos en la fiesta de su Bautismo y es lo que se recuerda el día de nuestro bautismo.

En aquel momento, no sólo se sintió fortalecido, bendecido, acompañado... sino sobre todo... LLAMADO.

Jesús fue llamado:

+ A emprender por sí mismo un camino.

+ A mostrarnos a nosotros el CAMINO. Un camino de bien, de curación, de liberación, de salvación. Y lo más importante es que el Camino de Jesús no termina con Él... Jesús resucitado nos ha encargado a nosotros, a la Iglesia, continuar lo que Él hizo: trabajar por el bien, luchar contra el mal y de este modo ser para otros: “Camino de Verdad que lleva a la Vi d a...”

No olvidemos que tenemos de nuestra parte la Fuerza de Dios... Su Espíritu... con Él todo lo podemos...

Feliz domingo.

SEGUIDLA, OS LLEVARÁ A JESÚS

FELIZ DÍA DE REYES A TODOS

A Estrela nos leva a Belén

Unha estrela presidíu durante este Nadal o Campanario de San Sadurniño para anunciar á nosa comunidade a mensaxe do Nacemento

Tamén nas Capelas, coma en Silvalonga

En moitas das capelas dos nosos barrios tamén se fixeron artesanais presentacións do nacemento, coma este tan sinxelo e tan fermoso da Capela de Santiago de Silvalonga

Excursión ó Belén de Viveiro

O 29 de Nadal viaxamos 105 persoas ó Belén de Viveiro e visitamos cinco nacementos nesta vila.

O noso Belén na Capela de Belén

Este ano a Igrexa Parroquial de San Sadurniño decorouse con esceas do Advento e do Nadal, e o Belén ubicouse na Capela de Belén. A continuación varias fotos da súa realización.

Ano de San Paulo

A Conversión de San Paulo

Por Xabier Martínez
Publicado en Dumio, Nadal de 2008

Nunha sociedade rexida e volcada coa Lei e as tradicións, os inimigos principais eran aqueles que se opoñían radicalmente a ela desde a mensaxe de Xesús de Nazaret. Os helenistas foron ó principio os principais perseguidos e mártires, mentras que os cristián de liña xudaizante (que defendían a circuncisión e “integraban” a Xesús nun sistema de continuidade das Escrituras) perduraron -non sen conflictos- durante algún tempo no fogar e no entorno da sinagoga. A expulsión da institución sinagogal poría logo en crise a súa idea continuista co xudaísmo.

Os helenistas opuxeron radicalmente a novedade da mensaxe de Xesús (o viño novo) á ritualidade mortecina das tradicións xudías (odres vellos). Para eles o viño novo de Xesús non tén cabida nun xudaísmo de férridos defensores da lei pola lei coma eran os fariseos, anclados na perpetuidade que lles reportaba seguridade ante a crise do templo.

As primeiras persecucións foron máis linchamentos xudios que persecucións romanas polo que o apedreamento, coma no caso de Esteban, nos amosan o proceder executorio propio do xudaísmo. Ó perseguir ós seguidores de Cristo, Paulo faise perseguidor do propio Cristo, que lle chegará a preguntar na súa conversión: ¿por que me persegues?

Os escritos do Novo Testamento esaxeran o carácter perseguidor e sanguinario de San Paulo para darlle unha maior impronta á súa conversión. Foi nunha destas persecucións a inimigos da lei camiño de Damasco onde San Paulo vivíu unha experiencia de “cristofanía” e encontro co Señor. Aquela experiencia transformadora co Resucitado derrubou os pilares doctrinais e de vida do apóstol, facéndoo renacer ó estilo da pasaxe de Xesús con Nicodemo. Esta ruptura coa lei e coas propias raíces non era doada para un xudío e foron moi poucos os conversos que deron este paso naquela sociedade.

Paulo retírase a Tarso, ás súas raíces, alí medita o crebacabezas escachado. Cómpre reconstruilo de novo pero cun novo pegamento que una as súas pezas: Xesús de Nazaret.

Coma nos dous de Emaús se percorreron tódalas Escrituras desde o novo significado e perspectiva que aportaba Xesús, Paulo fixo o seu camiño de Emaús propio para poñer a Xesús nas diferentes pezas que darían sentido e coherencia ó cristianismo. Un duro camiño que só se podía realizar na meditación sosegada e orante. Rematados aqueles dez anos de deserto en Tarso, aproximadamente, Paulo xa estivo preparado para identificar a súa vida coa súa misión. Logo do seu particular Pentecostés camiño de Damasco convertíase en Apóstol.


Achegarse ós perseguidos sen xenerar desconfianza, só sería posible gracias ó amigo Bernabé que lle abriría as portas á comunidade cristiá e lle faría de “carta credencial” da súa conversión.

Cantares de amor,
a la orilla del tiempo que fluye…



No tiene ocaso el amor,
Nunca atardece su día,
No declina su alegría,
No se marchita su flor.
En esta tarde, Señor,
Tu Iglesia, de amor cautiva,
Su fe y su esperanza aviva,
Y se enciende enamorada,
Sin consumirse, abrasada
En la llama de amor viva.

Vendrá la noche que, oscura,
Es memoria de tu ausencia,
Y es tu forma de presencia
Más cercana y la más pura.
Prendada de tu hermosura,
Saldrá a buscarte la Esposa,
Preguntando a cada cosa
En la noche por su Amado,
Hasta hallar que te has quedado
En esa ausencia penosa.

Dulce amargura de amor,
Plenitud si nos vacía,
Pena que alumbra alegría,
Llaga que aquieta el dolor.
Déjala abierta, Señor,
Esta dulcísima herida,
Hasta que llegue cumplida
La dicha de contemplarte,
Y que podamos amarte
Sin más noche y sin medida.


Feliz año 2009.
Siempre en el corazón Cristo.

+ Fr. Santiago Agrelo Martínez
Arzobispo de Tánger

Ano de San Paulo

Ano de San Paulo,
por Xabier Martínez Prieto

Un ano para venerar, un ano para comprender



O 28 de Xuño de 2007, durante as Vísperas na Basílica de San Paulo Extramuros de Roma, o Papa proclamou un ano especialmente adicado a Paulo de Tarso con ocasión dos dous mil anos do nacemento do “Apostol das Xentes”. Ó convocar ese ano Benedicto XVI era plenamente consciente de que descoñecemos a data concreta do nacemento de Paulo, que os especialistas a ubican no segundo lustro do cómputo cristián, pero o Papa comprende que é unha figura o suficientemente especial na historia das orixes do cristianismo como para non esquecerse de conmemorar.

Caracterizando a colosal cultura do noso Papa, a súa homilía facíase eco das grandezas espirituais dun home “de barro”coma foi Saulo. Feo, baixiño, e coma tódolos profetas non precisamente bo orador..., cheo limitacións humanas; pero a súa debilidade, venceuse coa gracia de Deus que non foi outra máis que a fortaleza dunha experiencia contaxiosa do Resucitado, aquela experiencia que portaba na súa palabra, no seu testemuño, que rexurdía por tódolos recunchos da súa vida. Razón máis que suficiente para facer que aínda que non fose dos Doce, se denominase “Apóstol”.

Boa parte do Novo Testamento é “Paulo”. Por este motivo os cristiáns levamos case 2000 anos recibindo a Cristo a través del, ollando a Cristo polas lentes deste Apóstol. Este ano no que a Igrexa nos convida a ler as súas cartas é unha oportunidade única para achegarnos á vida e obra dun cristián do que os autores actuáis están a dicir que “foi máis venerado que comprendido”. Unha frase que é ben certa porque máis aló do santo agóchase o prexuizo de moitos cristiáns por unha figura que erradamente ás veces foi tildada de misóxina, engreída, malhumorada...; unha figura incomprendida porque tantas veces lle proxectamos teoloxías e acontecementos posteriores da historia da Igrexa ós que foi alleo.

Temos unha débeda con Paulo, que como iremos vendo, legounos na Igrexa tanto patrimonio pastoral. O reto de interpretar a súa obra pasa por comprender ben as súas raíces helenísticas, xudías e romanas que fixeron del unha ponte universal entre culturas. Un primeiro paso é ler a súa obra na orde na que foi escrita para chegar a controlar o proceso no que foi medrando a súa teoloxía e pensamento. Outro pasiño poidera ser achegarnos ás características e problemáticas de cada unha das comunidades ás que se dirixiu, atopando a un tempo cómo foi dando resposta a esas problemáticas. Compre diferenciar a que foi obra del, da obra que co seu espírito continuaron a escribir os seus discípulos.

Home de contrastes, aquel que pasou de perseguidor a perseguido, de xudío fariseo a convencido e convincente cristián. O encontro co Señor tambaleou os pilares de todo o seu sistema de vida e pensamento. A lei na que fundamentara todo desde as súas raíces fariseas tornara inservible ante o Evanxeo. A urxencia da mensaxe da salvación levouno a non perder o tempo, a percorrer o Mediterráneo sen deterse máis do que cumpría para sementar o que outros recollerían logo.

Un ano para peregrinar con este mestre dos camiños e para revivir coa súa conversión a forza do Evanxeo. Paga a pena realizar ese camiño persoal e comunitariamente nas nosas parroquias.

La Voz de Galicia, Suplemento Dumio