FELICES VACACIONES

Este blog, se tomará un  pequeño descanso durante agosto. Por tanto, su actualización será mínima hasta finales de ese mes. Queremos desear unas felices vacaciones a los que las puedan tomar y un agradable verano a todos.

17º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO B

Primeira Lectura 2 Re 4, 42-44

LECTURA DO LIBRO SEGUNDO DOS REIS

Comerán e sobrará

Daquela chegou de Baal-Xalixah un home, que lle traía ao home de Deus o pan das primicias: vinte pans de cebada e trigo novo na alforxa.

Eliseo díxolle:

"Dállos á xente, e que coman".

O seu servidor preguntoulle:

"Que é isto para cen persoas?".

A iso Eliseo respondeu:

"Dállos á xente, e que coman, pois isto di o Señor: comerán e sobrará".

El serviullos á xente, que comeu; e aínda sobrou, conforme a palabra do Señor.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 144, 10-11. 15-16. 17-18

R/. (cf. 16): Abres ti, Señor, a túa man e dásnos fartura.

Que te loen, Señor, as túas obras,

e te bendigan os teus amigos.

Que pregoen a gloria do teu reino,

e falen do teu poder.

Os ollos de todos están postos en ti,

e dáslles o sustento ao seu tempo.

Abres ti a túa man,

e dáslle fartura a todo ser vivo.

O Señor é xusto en todos os seus camiños,

e santo en todas as súas obras.

O Señor está cerca dos que o chaman,

dos que o chaman con sinceridade.

Segunda Lectura Ef 4, 1-6

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS

Un corpo, un Señor, unha fe, un bautismo

Irmáns:

Eu, preso polo Señor, pídovos que camiñedes segundo a dignidade da vocación que recibistes, con total humildade, mansedume e paciencia, aturándovos uns a outros con amor, esforzándovos por manter a unidade do espírito no vínculo da paz.

Hai un só corpo e un só Espírito, do mesmo xeito que se vos chamou a unha única esperanza na vosa vocación.

Hai un só Señor, unha soa fe, un só bautismo, e un só Deus e Pai de todos, que está sobre todos, por todos e en todos.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

ALELUIA Lc 7, 16

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Un gran profeta apareceu entre nós,

e Deus visitou o seu pobo.

Aleluia.

Evanxeo Xn 6, 1-15

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Repartiu entre os sentados canto quixeron

Naquel tempo, foi Xesús á outra banda do Mar de Galilea (o de Tiberíades). Seguíao unha chea de xente, porque viran os sinais que facía nos enfermos. Subiu Xesús ao monte e sentou alí cos seus discípulos.

Estaba a chegar a Pascua, a festa dos xudeus. Levantou a vista Xesús e, vendo vir tanta xente cara a el, díxolle a Filipe:

Onde imos mercar pan, para que coma esta xente? (isto dicíao para tentealo, que el ben sabía xa o que ía facer).

Respondeulle Filipe:

Nin medio ano de xornal chega para que cada un deles reciba un codelo.

Un dos seus discípulos, Andrés, o irmán de Simón Pedro, díxolle:

Hai aquí un rapaz que ten cinco bolos de pan de cebada e dous peixes; pero, que é iso para tantos?

Xesús ordenou:

Facede sentar a xente.

Había moita herba naquel sitio. E sentaron como uns cinco mil homes. Entón colleu Xesús os pans e, dando grazas, repartiu aos sentados canto quixeron; fixo o mesmo cos peixes. Cando se fartaron, díxolles aos seus discípulos:

Recollede os anacos sobrantes, para que non se estrague nada.

Entón xuntáronos e encheron doce cestas cos anacos dos cinco bolos de pan de cebada, que lles sobraran aos que comeron. ao veren aqueles homes o sinal que fixera, dicían: "Este si que é o profeta que había de vir ao mundo".

Entón Xesús, decatándose de que o ían vir coller para proclamar o rei, retirouse outra vez ao monte el só.

Palabra do Señor R/. Loámoste, Cristo

CANDO DEUS SE CONVERTE EN SOLIDARIEDADE, O POUCO SEMPRE É MOITO.

SEN EL, O MOITO QUEDA EN NADA

TOMADO DE: remoldapalabra.blogspot.com

PÓRTICO

A medida que pasan os días as dificultades son cada vez maiores e a esperanza vai esmorecendo. O que noutro tempo era de moitas cores, pasou logo a gris, para irse convertendo, cada vez para máis persoas, na negrura máis absoluta. A negrura de quen non ve saída e a quen todas as posibilidades se lle van pechando; a negrura da decepción de quen se esforzou, buscou e non conseguiu atopar un pequeno claro na súa vida.

En situacións así, a fe, sen que teña solucións de tipo técnico, convértese en pequena lumieira que vai mantendo a forza para non virse abaixo de xeito definitivo. Unha fe que ve en Xesús a aquel que loitou contra toda desesperanza, que confiou a pesar de que os seus o abandonaran renegando del. Como lle ocorreu a Xesús, tamén a fe volve a ofrecérsenos como chama que mantén viva en nós a capacidade de non deixarnos vencer polo abatemento e a desesperación, creando redes de solidariedade, axuda, escoita e achega, facéndonos sentir comunidade que se quere e preocupa polo que lles pasa aos seus membros. Que saibamos aproveitar o pouco ou o moito para, desde nós, vivilo con quen o necesite.

O PERDÓN

• Por non querer comprender que o pouco compartido convértese en moito solidario, SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS Á ESPERANZA.
• Por desperdiciar tempo e ocasións nas que poder ser samaritanos dos irmáns e das irmás, CRISTO, QUE NON RENUNCIEMOS Á ESPERANZA.
• Porque nos xuntamos para as celebracións dominicais, pero ás veces estamos moi lonxe de formar comunidades cristiás, SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS Á ESPERANZA.

REMUÍÑO

• No noso mundo egoísta e autosuficiente, tanto ao servidor de Eliseo coma ao propio Filipe, poderíamos describilos coma persoas realistas, cos pés no chan: con tan pouco pan, non chega para tanta xente..... E claro, se funcionamos así a solución que se impón é contundente: se non hai para comezar, mellor non preocuparse!!!!. Esa é a nosa lóxica infantil e inmatura: se eu non son presidente de goberno nin teño ningunha responsabilidade política, social ou económica, que vou facer diante de temas coma a crise económica, a fame no mundo, o subdesenvolvemento, o deterioro do medio ambiente...... Botamos balóns fóra, rañamos os nosos petos cando hai unha colecta especial para os pobriños do terceiro mundo, mesmo derramamos algunha bágoa cando a televisión nos mostra a crúa realidade na que malviven...; pero, a outra cousa bolboreta!!!!: aos cinco segundos xa nos esquecemos e imos de novo ao noso.
• Porén, a lóxica de Eliseo e a de Xesús é outra ben diferente: dá o que teñas, así haberá suficiente para todos e aínda sobrará...Por que nos custa tanto razoar así, por que se nos fai tan costa arriba? Non será porque nos contaminamos nesta sociedade materialista e egoísta na que estamos acostumados ao intercambio -dou para que me dean- e non temos en conta o valor da gratuidade? Esquecemos que mentres só deamos as sobras do que temos nunca conseguiremos que chegue para todos. Mentres non nos eduquemos na austeridade e no compartir, como moito chegaremos a tranquilizar enganosamente a nosa conciencia; pero seguirá a faltar o pan para moitas persoas. E o que dicimos das cousas materiais, tamén o podemos dicir das nosas calidades, pois moitas veces parapetámonos en expresións do tipo “eu son tan pouca cousa...”, “iso ten que facelo xente preparada, non coma min”... e outras lindezas parecidas para aforrarnos o perder a tranquilidade do noso ir facendo. E así privamos aos demais da nosa achega.
  
  
• “Dádelles vós de comer”. O pobo está a pasar por unha tremenda crise económica, o paro multiplícase de día en día, a necesidade é angustiosa en moitas familias.... Non só experimentamos a fame dunha vida máis feliz, senón tamén, coma a multitude que acompañaba a Xesús, a fame e a indixencia material. En todo o que poida facerse para solucionar esta situación, os cristiáns e as cristiás temos que estar presentes, loitando contra das desigualdades e os egoísmos, contra das excesivas diferenzas de salarios, contra do emprego precario, contra da fuga de capitais, contra dos cartos negros.... É verdade que non temos a solución, pero debemos infundir no noso mundo un novo xeito que renove os sistemas económicos e faga posible o milagre da multiplicación dos bens mediante un reparto máis xusto.
• Hoxe a Palabra pon diante de nós dúas opcións radicais e sinxelas: a dos que botan balóns fóra e a dos que saben compartir o que teñen e o que son. Cantas veces nos temos escudado en infantís non sei, non podo, non vallo, se de min dependera....... Pois claro que depende de nós!!!. De quen senón? O Señor chámanos a endereitar o noso rumbo. Nós buscamos que nos vexan, que nos aplaudan, que nos gaben... pero El insiste en que só desde a sinxeleza, a humildade, o respecto e a valoración dos demais (Paulo) seremos capaces de facer crible a súa mensaxe e seremos verdadeiras testemuñas no noso mundo. E así, cunha actitude realista e positiva, soñando utopías posibles, seremos quen de descubrir ao noso redor tantas milagres que nos pasan desapercibidas, entre elas a de SER: persoa, irmán, amigo, consolo, man, sorriso.... A que esperamos?

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Unámonos en oración a Deus, para que El alente o noso camiño de fe desde o compartir con humildade canto somos e temos e digamos xuntos:

QUE NON ESTRAGUEMOS OS DONS QUE POS NAS NOSAS MANS

• Moitas veces, Señor, esquecemos que somos Igrexa; unha Igrexa na que Ti nos invitas a camiñar e vivir na comuñón, o respecto e non na imposición, para que sempre o teñamos presente, OREMOS.

QUE NON ESTRAGUEMOS OS DONS QUE POS NAS NOSAS MANS

• Moitas veces, Señor, esquecemos que somos comunidade; unha comunidade formada cos que temos ao noso lado: os familiares, os veciños, os compañeiros de traballo, os amigos.... Para que volvamos sentir o gozo do compartir coma un dos valores fundamentais da nosa fe, OREMOS.

QUE NON ESTRAGUEMOS OS DONS QUE POS NAS NOSAS MANS

• Moitas veces, Señor, esquecemos que os camiños da vida teñen ida e volta, e non nos damos conta de que o hoxe lle está a pasar ao veciño, irmán, amigo... mañá pode pasarnos a nós. Para que non nos sintamos superiores a ninguén, senón sempre preocupados e achegados a quen poida necesitarnos, OREMOS.

QUE NON ESTRAGUEMOS OS DONS QUE POS NAS NOSAS MANS

Que o corazón ,Señor, saibamos abrilo para entender e acompañar o sufrimento, as dificultades e tamén os gozos e esperanzas dos irmáns e das irmás. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

Danos o pan de cada día,

danos folgos para traballar a terra

e sementar e recoller e repartir e comer.

Danos o de cada día,

non o de mañá ou o de pasadomañá,

para que non confiemos nas nosas seguridades,

senón en Ti e na túa providencia.

Arrinca de nós a ambición,

para que non acaparemos o das outras persoas,

para que non as despoxemos do seu,

senón que saibamos respectar e colaborar.

Líbranos do egoísmo.

Aparta de nós a tentación

do crecemento indefinido.

Non nos deixes caer na soberbia nin na autosuficiencia,

nin na indiferenza nin no racismo.

Concédenos un corazón novo

para poder chamarte cada día Pai-Nai,

para chamar a todas as persoas irmás,

para ser irmáns e irmás repartindo,

compartindo,

sentados á mesma mesa neste mundo,

para sentar contigo na mesa do teu reino. Amén.

CANTOS

• ENTRADA: Vinde axiña
• LECTURAS: O amor é o meirande
• OFERTORIO: Ti es o pan do ceo
• COMUÑÓN: Pan do ceo, pan de vida

O Señor é o meu pastor, nada me falta. - Salmo 22

Domingo 16 de Ordinario - ciclo B

BO PASTOR, GRAZAS

Pastor bo, grazas

por deixamos sempre a túa porta aberta.

Grazas por invitamos sempre

a acoller e non a espantar,

a camiñar na túa presenza

e a non desesperarmos.

Dános fortaleza e discernimento

para seguir as túas pegadas

no camiño do Reino.

Dános mans solidarias

para construír camiños de vida nova.

Dános corazóns dispostos

que sexan portas abertas

para a mensaxe do Evanxeo.

Amén.  

 16º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO CICLO B

Primeira Lectura    Xer 23, 1-6

LECTURA DO LIBRO DE XEREMÍAS

Congregarei o resto do meu rabaño e suscitarei pastores para eles

            Ai dos pastores que deixan que se perda o rabaño

e que o espantan do meu pasteiro! ‑ é o Señor quen fala ‑.

            Por isto, así lles fala o Señor, Deus de Israel,

ós pastores que apacentan o meu pobo:

            ‑ Vós espantades as miñas ovellas,

escorrentádelas e non coidades delas;

ollade que eu vos pedirei contas da maldade dos vosos feitos

‑ é o Señor quen fala ‑.

            Eu xuntarei o resto das miñas ovellas,

traéndoos de todos os países a onde as esparexín,

e fareinas volver aos seus pasteiros,

onde criarán e se multiplicarán.

            Para elas constituirei pastores que as apacenten,

de xeito que xa non volvan ter medo, nin se espanten,

nin se perda ningunha ‑ é o Señor quen fala ‑.

            Ollade que chegan os días ‑ é o Señor quen fala ‑

en que farei abrollar de David un xermolo lexítimo,

será rei de verdade e comportarase con prudencia,

administrará o dereito e a xustiza no país.

            Desde os seus días Xudá vivirá a salvo,

e Israel vivirá en paz.

            O título que se lle dará será este: "O Señor é a nosa xustiza".

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 22, 1-3a. 3b-4. 5. 6

R/.  (1):  O Señor é o meu pastor: nada me falta.

O Señor é o meu pastor, nada me falta:

En pastos verdecentes faime repousar.

El lévame a beber en augas tranquilas

e repón as miñas forzas;

Guíame por vereas rectas,

por mor do seu nome.

Se tiver de pasar por valgadas sombrizas,

ningún mal temería, pois ti vas comigo:

o teu bastón e o teu caxato son o meu sosego.

Ti pos para min a mesa,

á cara dos meus inimigos;

únxesme con perfume a cabeza,

e a miña copa reborda.

O teu benquerer e a túa misericordia vanme seguindo

todos os días da miña vida.

Eu habitarei na casa do Señor

por días prolongados sen fin.

Segunda Lectura     Ef 2, 13-18

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS

El é a nosa paz, quen dos dous fixo un

            Irmáns:

            Os que antes estabades lonxe, agora grazas a Cristo Xesús estades cerca, no sangue de Cristo. El é a nosa paz: o que dos dous pobos fixo un só, derrubando a medianeira ‑ a inimizade ‑, e abolindo na súa carne aquela Lei de mandamentos e normas, para crear en si mesmo cos dous unha nova humanidade, facendo a paz; e reconciliando con Deus ámbolos dous nun único corpo por medio da cruz, matando nel mesmo a inimizade.

            El veu e anunciou a paz: paz para vós ‑ os de lonxe ‑, e paz para os que estaban cerca: porque por el temos uns e outros acceso ao Pai, nun mesmo Espírito.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Xn 10, 27

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

As miñas ovellas escoitan a miña voz, di o Señor;

eu coñézoas e elas séguenme.

Aleluia.

Evanxeo     Mc 6, 30-34

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Eran coma ovellas sen pastor

            Naquel tempo, os apóstolos volveron reunirse con Xesús e contáronlle canto fixeran e ensinaran.

            El díxolles: "Vinde, vós sós, á parte, a un lugar arredado, e descansade un pouco"; porque eran moitos os que ían e viñan, e nin para comer atopaban tempo. Entón marcharon na barca, á parte, a un lugar arredado.

            Pero víronos marchar e déronse conta moitos, e desde todas as aldeas foron andando para alí, e chegaron primeiro ca eles.

            Cando desembarcou, Xesús atopouse cunha gran multitude e sentiu compaixón por eles, porque eran coma ovellas sen pastor, e púxose a ensinarlles moitas cousas.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

NUN MUNDO DE LOBOS, NECESITAMOS PASTORES QUE ACOLLAN, ESCOITEN E AGARIMEN, NON QUE ESCORRENTEN

TOMADO DE : remoldapalabra.blogspot.com

PÓRTICO

O domingo é para nós os seguidores de Xesús o Día do Señor; o día no que nos reunimos ao redor do altar para compartir a fe, alentarnos mutuamente, rezar xuntos agradecendo a graza de ter ao noso carón persoas que coma nós, sen sentirse nin superiores nin mellores que os demais, compartimos o mesmo reto de ir facendo da nosa vida, de canto dicimos e facemos, experiencia de presenza e imaxe de Deus. Non é logo a nosa unha reunión movida por un simple ritual que se repite de xeito cansiño cada oito días. Tampouco é a reunión dun grupo que se considera excluído, perseguido ou incomprendido, e desde o complexo de ser vítima, convértese en gueto que escapa do mundo. Non, o noso encontro do Domingo quere ser sempre experiencia compartida de fe, agradecemento comunitario de solidariedade e presenza viva de Deus no medio dunha comunidade que se reúne para celebrar e gozar de que o amor de Deus é esperanza, alegría e participación. E para iso, hoxe máis ca nunca, necesitamos pastores alegres, solidarios, achegados, creativos e capaces de ilusionar e ilusionarse servindo á comunidade e á sociedade desde o seu ministerio.

O PERDÓN

ð Por faltarnos moitas veces ilusión, e sobrarnos crítica, SEÑOR, QUE NOS REUNAMOS CON GOZO NO TEU NOME.

ð Por deixarnos levar polo cómodo e fácil, facendo da nosa vida desilusión e aburrimento, CRISTO, QUE NOS REUNAMOS CON GOZO NO TEU NOME.

ð Por deixar que as nosas actitudes e comportamentos se afasten do ideal ao que Ti nos invitas e propós como sentido e camiño de vida, SEÑOR, QUE NOS REUNAMOS CON GOZO NO TEU NOME.

REMUÍÑO

     Moito temos falado e escoitado sobre os curas. Que se son deste xeito, que se son daquel outro, que se non escoitan, que se non deixan participar, que non fan máis ca propoñer cousas e non nos deixan tranquilos, que si berra e é malencarado, que si é afable e dialogante ... Dun xeito ou doutro, sempre os curas acaban sendo motivo de comentario, positivo ou negativo, en moitas ocasións. Cando falamos deste xeito esquecemos algo fundamental que non deberiamos ter esquecido: os curas serán o que nós, membros das comunidades, queremos que sexan. Si a nós o único que nos preocupa é ter misas polos defuntos, funerais e novenas, o cura acabará entrando nesa dinámica e facendo o que lle pidamos. Claro que, se despois nos di que iso ten un prezo e que as cousas da fe tamén se pagan, entón pagaremos, pero atoparemos aí a xustificación de volver a comezar coa cantarela de que son deste ou daquel xeito; se porén, o que queremos son pastores que nos alenten, nos animen, saiban estar preto nos momentos difíciles para acompañar, alentarnos, animarnos... a maneira de vivir a fe será tamén distinta, xa que non pasará polos cartos, senón polas actitudes das que nos fala a palabra de Deus que imos proclamando nas celebracións e nas que hoxe nos ten insistido de novo: pastores que apacenten non desde o medo, senón na confianza, a axuda, a acollida, o agarimo, a alegría, a esperanza, o testemuño gozoso dunha fe e dun ministerio que está para servir e non para vivir del. Pastores, nunha palabra, xustos, que desde Xesús, gocen coas súas comunidades e se deixen acoller na colaboración compartida e o traballo participativo, que se preocupa dos “gozos e das esperanzas, das tristuras e  das angustias” das persoas ás que serven.

     Non é logo a misión dos pastores escorrentar, senón todo o contrario, achegar, escoitar, ter actitudes de dispoñibilidade para cos demais, de xeito que o seu ministerio sexa un esforzo constante por facer presenza de Cristo e do seu Evanxeo. E para isto non poden estar solos: as comunidades nas que están e serven, han ser a man colaboradora que camiñe xunto con eles para entre todos ir avanzando no desenvolvemento de comunidades adultas, vivas, responsables e dispostas a participar, para que a Igrexa non se converta nun ordeno e mando de quen as preside. Porque presidir non é o mesmo que monopolizar e mandar impoñendo criterios e voz, e non permitindo que afloren outras voces que enriquezan e axuden a madurar a vida das comunidades e dos seus membros. A referencia deste actuar non pode nunca ser outra, inda que, tamén debemos dicilo, non o ten sido moitas das veces, que Xesús. El non só é o pastor, é tamén mestre, guieiro e referencia do actuar e comprometerse xusto e pacífico. El é o que nos achega, o que vai derrubando muros que tantas veces imos construíndo e que non fan máis que separarnos e afastarnos uns dos outros. Porque nos achega, non é a súa unha propostas de normas e imposicións, senón de entendemento, confianza e responsabilidade. El créanos libres, e invítanos a crecer e madurar. Non nos fai servos nin submisos, por iso, inda que nos equivoquemos vai dándonos continuas oportunidades. E se El nolas da, por que a nós nos custa tanto dárllelas aos demais?. Sería bo que desde esta palabra que hoxe temos proclamado aquí, vaiamos facendo reflexión sobre o percorrido da nosa vida, para ir deixando atrás canto non serve, e potenciando e valorando todo canto nos ten axudado a ser mellores persoas. Esta é a nova humanidade que El nos viu traer.

     Xesús vivíao todo desde a compaixón. Era o seu xeito de ser, a súa primeira reacción diante das persoas. Nunca lle estorbaba ninguén. Non sabía mirar con indiferenza, que é a peor das miradas. Non soportaba ver ás persoas sufrir, era algo superior ás súas forzas. Pero a Xesús non o conmoven só as persoas concretas que atopa no seu camiño (enfermos que o buscan, indesexables que se lle achegan, nenos a quen ninguén abraza...), senón que tamén sente compaixón pola multitude de xente que vive desorientada e non ten quen a guíe e alimente. Un día teremos que revisar diante del como miramos e tratamos a esa multitude de xente que marcha silenciosamente da igrexa; ás persoas sinxelas e boas que estamos decepcionando porque non atopan en nós a compaixón de Xesús; crentes que non saben a quen acudir nin que camiño seguir para atoparse cun Deus máis humano; cristiáns e cristiás que calan porque están convencidos de que a súa palabra non será tida en conta por ninguén “importante” na Igrexa.... Pero se nós nos empeñamos, un día o rostro desta Igrexa mudará: aprenderá a actuar con máis compaixón, esquecerase dos seus discursos e poñerase a escoitar o sufrimento da xente. Xesús ten forza para transformar os nosos corazóns e para renovar as nosas comunidades. Só fai falla que nolo creamos e volvamos a El.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

O altar é mesa de encontro e comuñón.A mesma comuñón desde a que agora compartimos as nosas angueiras e esperanzas dicindo:

PASTOR BO, ENSÍNANOS A AGRADECER

     Para que na Igrexa atopemos sempre lugares e momentos nos que poder compartir espazos de solidariedade e axuda cos excluídos e esquecidos da nosa sociedade, Oremos.

PASTOR BO, ENSÍNANOS A AGRADECER

     Para que nas nosas parroquias saibamos acompañar e estar sempre atentos á situación das persoas que viven na tristura, están enfermas ou necesitan da nosa solidariedade. Oremos.

PASTOR BO, ENSÍNANOS A AGRADECER

     Para que nós, no día a día da vida, non deixemos que xermolen actitudes de indiferenza, superioridade ou exclusión cara quen non pensa, vive ou actúa coma nós, Oremos.

PASTOR BO, ENSÍNANOS A AGRADECER

Baixo o teu amparo, Señor, poñemos hoxe esta nosa oración que temos compartido. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

Xesús está na nosa vida. Non o atoparemos nas nubes. Seguilo significa vivir o que temos como El quere que o vivamos. Isto esixe moito máis que coller aquí e alí un punto do Evanxeo, porque eses anacos non terán forza transformadora se non chegamos a un encontro que nos levante e nos endereite, sempre dispostos a vivir, sempre, con El. Podemos dicir que temos atopado a Xesús cando lle abramos a nosa vida sen reservar ningún recuncho. (Andrè Sève )

CANTOS

    ENTRADA: Todos xuntos

    LECTURAS: O señor é o meu pastor

    OFERTORIO: Eu sei de quen me fiei

    COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas

POLOS NOSOS CURAS

Que os nosos curas, Señor,
e todos os que coidan da comunidade,
sexan para nós guías bos
e non mentores aproveitados.

Que os noso curas, Señor,
e todos os que coidan da comunidade,
sexan ben semellantes a ti
no teu amor apaixonado pola xente,
para que todos poidamos escotar
con gusto e proveito a súa voz.

Que nos coñezan e nos amen,
un a un e todos xuntos.
Que coñezan as nosas penas e alegrías,
que se solidaricen coas nosas vidas pequenas.

Que os nosos curas, Señor,
e todos os que coidan da comunidade,
teñan ansia do noso adianto e proveito;
que vaian por diante de nós
polos camiños do ben e da xustiza
para que todos poidamos seguilos con gusto.

Que os nosos curas, Señor,
e todos os que coidan da comunidade,
nunca estean no medio de nós
para aproveitarse e estragar na xente,
senón para que a xente teña vida de abondo.

Que o bo rabaño, san e forte,
sexa o premio do bo pastor.
Que a boa comunidade, xusta e irmandada,
sexa o premio do bo cura, do bo animador.

Publicado: Xa nos tes aqui - Fotos: Miguel Castaño

Revista Interparroquial nº 94

http://es.scribd.com/doc/1004150033

Domingo 15 de Ordinario - ciclo B

Domingo 15 de Ordinario - ciclo B

XV DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO CICLO B

Primeira Lectura     Am 7, 12-15

LECTURA DO LIBRO DE AMÓS

Vaite como profeta ao meu pobo

            Naquel tempo, díxolle Amasías (sacerdote de Bethel) a Amós:

            - "Vidente, vaite, fuxe para a terra de Xudá;

come alí o teu pan, fai alí de profeta,

mais en Betel non volvas profetizar

pois é santuario real, é templo nacional".

            Respondeu Amós e díxolle a Amasías:

            - "Nin eu son profeta, nin da caste dos profetas,

xa que son gandeiro e coidador de sicómoros,

mais foi o Señor quen me colleu de trala grea

e foi o Señor quen me dixo:

vai profetizar ao meu pobo Israel.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 84, 9ab-10. 11-12. 13-14

R/.  (8):  Amósanos, Señor, a túa misericordia e dános a túa salvación.

Escoitarei o que di o noso Deus:

certamente o Señor fala de paz

para o seu pobo e os seus amigos.

A salvación está xa preto dos que o temen,

a gloria habitará na nosa terra.

A misericordia e a fidelidade atoparanse,

abrazaranse a xustiza e mais a paz.

Na terra xermolará a fidelidade,

a xustiza ollará desde o ceo.

O Señor ha dar o seus bens,

e a nosa terra vai dar os seus froitos.

A xustiza camiñará diante del,

e a salvación seguirá as súas pegadas.

Segunda Lectura      Ef 1, 3-14 (longa)

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS

Nel elixiunos antes da constitución do mundo

            Bendito sexa Deus, o Pai do noso Señor Xesús Cristo, que nos bendiciu con toda bendición nos ceos, en Cristo.

            Nel escolleunos, antes da creación do mundo, para que fosemos santos e sen mancha na súa presenza polo amor.

            El predestinounos a sermos seus fillos adoptivos, por medio de Xesús Cristo, conforme o designio da súa vontade, para loanza da súa gloria e da súa graza, que xenerosamente derramou sobre nós, por medio do seu Fillo benquerido.

            Nel, no seu sangue, alcanzamos a redención, o perdón dos pecados, conforme á riqueza da súa graza, que el fixo rebordar sobre nós con toda sabedoría e intelixencia, dándonos a coñecer o misterio da súa vontade, o proxecto que el tiña para o realizar na plenitude dos tempos: unificar en Cristo todas as cousas, canto hai no ceo e canto hai na terra.

            Por El tamén nós tivemos a sorte de resultar preelixidos segundo o designio daquel que activa todo conforme o proxecto da súa vontade, para sermos imaxe da súa gloria os que xa antes tiñamos a esperanza en Cristo.

            Vós tamén, despois de escoitardes a mensaxe da verdade, o Evanxeo da vosa salvación, e crerdes nel, quedastes selados co Espírito Santo prometido, que é garantía da nosa herdanza, para redención dos que chegamos a ser propiedade del, para loanza da súa gloria.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

___________________________________________

Ou:  3-10 (máis breve)

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS

            Bendito sexa Deus, o Pai do noso Señor Xesús Cristo, que nos bendiciu con toda bendición nos ceos, en Cristo.

            Nel escolleunos, antes da creación do mundo, para que fosemos santos e sen mancha na súa presenza polo amor.

            El predestinounos a sermos seus fillos adoptivos, por medio de Xesús Cristo, conforme o designio da súa vontade, para loanza da súa gloria e da súa graza, que xenerosamente derramou sobre nós, por medio do seu Fillo benquerido.

            Nel, no seu sangue, alcanzamos a redención, o perdón dos pecados, conforme á riqueza da súa graza, que el fixo rebordar sobre nós con toda sabedoría e intelixencia, dándonos a coñecer o misterio da súa vontade, o proxecto que el tiña para o realizar na plenitude dos tempos: unificar en Cristo todas as cousas, canto hai no ceo e canto hai na terra.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Cf. Ef 1, 17-18

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Que o Pai do noso Señor Xesús Cristo

ilumine os ollos do noso corazón

para que saibamos cal é a esperanza da nosa vocación.
Aleluia.

Evanxeo     Mc 6, 7-13

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Empezou a mandalos

            Naquel tempo, chamou Xesús os Doce, e empezou a mandalos de dous en dous, dándolles poder sobre os espíritos malos.

            Recomendoulles que non levasen nada para o camiño, fóra dun caxato: nin pan, nin alforxas, nin cartos na faixa. Que calzasen sandalias, pero que non levasen máis ca unha túnica. E avisounos:

            ‑ Cando entredes nunha casa, permanecede nela ata que marchedes. Se nalgún lugar non vos acolleren nin vos escoitaren, ídevos, sacudindo o po dos vosos pés, para que lles sirva de aviso.

            Marcharon, e predicaron a conversión. Botaban fóra moitos demoños, e curaban os enfermos, unxíndoos con aceite.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

 NON FAGAMOS CASTAS QUE SE ENROCAN EN SI MESMAS, SENÓN COMUNIDADE VIVAS DE DIÁLOGO E PARTICIPACIÓN

TOMADO DE : remoldapalabra.blogspot.com

PÓRTICO

En tempos difíciles, a tentación é baixar a garda das convicións, dos valores e dos principios e arrimarse ao sol que máis quenta. E isto é o que moita xente está a facer hoxe en día desde unha actitude do “sálvese quen poida”; o que non deixa máis que translucir unha fonda desesperanza á vez dunha fonda desconfianza en todo e todos. Porén, para nós os cristiáns a fe quere ser sempre un plus de sentido, estímulo, ilusión, constancia e esperanza. Cada unha destas afirmacións ponnos de manifesto que crer é forza, sentido e loita nas dificultades, de aí que non deberamos esquecer que neste momento non nos toca baixar a garda e deixarnos ir; ao contrario, correspóndenos a nós, cando parece que todo se derruba e que a confianza non ten espazo no mundo actual, manter viva a presenza da mensaxe de Xesús que, unha vez máis, chámanos a non caer na mediocridade. Venzamos a tentación de enrocarnos e desconectar do que pasa no mundo, superemos o complexo de inferioridade no que moitas veces caemos os crentes, e sintamos a radicalidade dunha mensaxe que desde a fe nos invita a estar no mundo con actitude activa e nunca xustificadora do engano, a mentira e a cobiza.

O PERDÓN

      Polas veces nas que o medo nos fixo pecharnos en nós mesmos, desprezando aos que non pensan coma nós, SEÑOR, QUE NON CONVERTAMOS A RELIXIÓN NUNHA CASTA.

      Polas veces en que nos sentimos superiores e desprezamos aos demais, CRISTO, QUE NON CONVERTAMOS A RELIXIÓN NUNHA CASTA.

      Por ser demasiado cobizosos, e esquecernos das necesidades e preocupacións dos demais, SEÑOR, QUE NON CONVERTAMOS A RELIXIÓN NUNHA CASTA.

REMUÍÑO

ü  Nin eu son profeta, nin da caste dos profetas, xa que son gandeiro e coidador de sicómoros: Moitas persoas, por alardear, danse de cultas, importantes, con poder... querendo ser profetas para o noso tempo. Uns profetas que pouco ou nada teñen que ver con aqueles dos que nos fala a lectura de hoxe. A diferenza do que ocorre hoxe, o profeta Amós fala desde a humildade, a sinxeleza, a realidade. Cómo un simple gandeiro e coidador de figueiras podía aspirar ao que supuña ser profeta?. Pero é a súa sinxeleza o que fai que Deus se fixe nel e lle encomende unha misión, porque para Deus, a diferenza do que ocorre con nós, non é a prepotencia senón a sinxeleza e a humildade o importante, de aí que lle encomende a Amós a misión de ser a súa voz, os seus ollos, o seu corazón. E do mesmo xeito que lle fai esta encomenda ao profeta nola fai a cada un de nós: somos os seus profetas no aquí e agora de cadaquén, somos profetas deste Deus, non de poder, ambición ou medo, senón Deus da tenrura, a solidariedade e a confianza. El lánzanos o reto; a nós correspóndenos acollelo ou non. É por ese camiño polo que temos que ir para poder percibir a misericordia que nos mostra cada día.

ü  Porque nos escolleu: A Idea de que somos nós a voz de Deus neste momento e para este tempo, vólvenola repetir Paulo na carta aos cristiáns de Éfeso cando afirma que foi El quen os escolleu, e se o fixo é porque sempre terma, se preocupa, acompáñanos e quere sempre o mellor. Canto lle dicía Paulo a aqueles primeiros cristiáns dínolo e vale tamén para nós dous mil anos despois. Por iso debemos estar, e de feito estámolo, agradecidos e orgullosos por esta preocupación, por telo sempre ao noso lado, por ser o mellor compañeiro na viaxe que cada un facemos ao longo da vida. Pero é a súa unha escolla en liberdade, o que supón que diante da chamada que nos fai, a resposta ha ser persoal, de cada un. Non vale o ter nacido aquí, pertencer a esta cultura ou repetir, por tradición, o que xa fixeron os nosos pais ou avós. Esa resposta ha estar moi por riba de costumes, para mostrarse nos feitos, na maneira de poñerlle rostro e vida aos valores e actitudes que, desde o evanxeo, imos descubrindo en Xesús. Necesitamos logo tomar en serio a fe, e cando pedimos un sacramento, vimos ás celebracións, participamos nos grupos de formación que nos ofertan, facémolo porque atopamos neles a oportunidade de seguir afondando, madurando e coñecendo moito máis o que se esconde detrás desas tres palabras que tantas veces usamos, e que non sempre reparamos no que significan, como son “eu son crente”. Non pode haber un crer sen vivir, como tampouco podemos afirmar que vivimos como cristiáns se non cremos nin coñecemos cales son os cimentos sobre os que se constrúe a fe de cada un de nós. Que sigamos camiñando polos vieiros que van facendo de nós resposta á elección que Deus fixo; e nos faga rebordar, o que hoxe non nada doado, de esperanza.

ü  Recomendoulles que non levasen nada para o camiño: Na sinxeleza da elección que El nos fai, na maneira de concretar esta resposta por parte de cada un/a de nós, vaise facendo realidade a fondura da fe na nosa vida. Cando Xesús envía aos discípulos, explícalles o difícil e duro do cometido. Á incomprensión por parte dos que mandan, engádeselle a coherencia no xeito de vivir, para poder ser verdadeiras testemuñas, rostros e signo de Cristo. A chamada a non levar nada non é máis que a expresión de que os corazóns apegados ao poder, aos cartos, ao dominio sobre os demais, ao ter capacidade de comprar vontades e impoñer criterios e visións, ao... non é máis que a antítese de canto fixo e dixo Xesús. Coma aos doce noutro tempo, tamén a nós hoxe, Xesús nos chama e nos envía, pero inda que cambiou o mundo, non cambiaron as condicións. Ao contrario, neste momento, nunca máis ca hoxe, necesitamos toda a radicalidade posible á hora de vivir o evanxeo para facelo crible aos homes e mulleres do noso tempo. Xa non son o poder, as ansias de dominalo todo e de impoñer como única a visión non do evanxeo senón dos dirixentes da Igrexa, o que hoxe fai visible a Cristo. Máis ben todo o contrario. A El só poderemos mostralo nas actitudes de xustiza, igualdade, liberdade, diálogo, desprendemento, acollida, tenrura e todas aquelas outras que poñendo a persoa no centro, vaian construíndo espazos de humanidade e tolerancia. Certamente, como Igrexa, e mirando cara atrás, e non moito atrás na historia, temos que pedir moitas veces perdón, e necesitamos ser perdoados, por tódalas veces nas que esquecendo estas actitudes, e polo tanto o evanxeo, convertémolo nunha ideoloxía de poder, acumulación de riqueza e dominio, como contradicindo a praxe e a mensaxe de quen nos diciamos discípulos. O seu ide aos apóstolos, segue sendo o ide a nós, apóstolos e profetas no medio do noso mundo, para que a súa palabra ilumine e ilusione o noso vivir e o dos irmáns.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Porque queremos sentir a quentura da comunidade que acompaña o noso vivir cotián, unímonos para compartir esta oración que sendo de todos, vai manifestando as nosas angueiras e os nosos desexos. Facémolo dicindo: 

QUE APRENDAMOS A COLLER A MAN QUE NOS TENDES

*        Para que na Igrexa, principalmente, inda que non exclusivamente, nos seus dirixentes, busquemos traballar con e desde a humildade, a sinxeleza e o diálogo co mundo no que vivimos, OREMOS

QUE APRENDAMOS A COLLER A MAN QUE NOS TENDES

*        Que desde a maneira de actuar nas nosas comunidades, sexamos recendo de acollida, liberdade e respecto ao parecer do outro, preocupándonos por quen está precisado do noso tempo, Oremos.

QUE APRENDAMOS A COLLER A MAN QUE NOS TENDES

*        Que a resposta que persoalmente deamos á chamada que nos fai Xesús estea sempre impregnada da sinxeleza do evanxeo e da humildade do actuar de tantos homes e mulleres que ao longo dos séculos quixeron facelo vida, e nunca na prepotencia dos poderosos e amos do mundo, Oremos.

QUE APRENDAMOS A COLLER A MAN QUE NOS TENDES

Con amor e tremor, Señor, presentamos hoxe a nosa oración da comunidade. Que sempre sexa reflexo do que nos acontece e nos preocupa. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

Para o camiño, Señor,

non levo ouro nin prata, nin cartos no peto;

fíome da túa palabra.

Non teño alforxa,

abonda coa túa compaña e co pan de cada día.

Para apoiarme, un caxato e máis nada,

que os irmáns e as irmás animan e dan a man

cando o camiño se fai duro,

cando sangro, tropezo e caio.

Túnica, chega coa posta,

pois non teño nada que agochar

e o frío e a calor son máis liviáns en familia,

E sandalias, unhas de quita e pon,

ben axustadiñas para que non fagan callo as cousas,

para andar lixeiro e non esquecer o chan que piso

cando o teu Espírito me ergue, me leva e me arrastra.

Case lixeiro de equipaxe...

Sígote!!!!. Iso bástame.